Heb jij een hart voor gerechtigheid? En ga je graag een sportieve uitdaging aan? En wil je met eigen ogen zien wat hulp in het buitenland kan doen? Ga dan ook mee met de Musketier Marathon, de Muskathlon 2014!

Geef je op via www.muskathlon.nl.

Muskathlon 2014: ga de uitdaging aan! from De 4e Musketier on Vimeo.

Zaterdagavond, 19:00 uur. Verzamelen in de lobby van het hotel. Afscheid nemen van onze Oegandese gastvrouwen. Super bedankt voor wat jullie hier mogelijk hebben gemaakt voor ons! Een voorbeeld van zo’n gastvrouw is Lilian, die altijd actief was met een telefoon in de hand. Lilian, die zelf het hardst moest lachen toen ze zichzelf belde, of ze nu eindelijk in de bus zat. Hilarisch! Lilian, een vrouw, die als kind werd opgevangen in een Compassion project, als student werd gesponsord, en nu zelf een functie heeft binnen Compassion. Bekijk een filmpje van haar verhaal op YouTube (hier klikken).

We stappen de bus in, naar het vliegveld. Een laatste blik op de wereld in Kampala. Dit ga ik missen. En dan, na in diverse rijen te hebben gestaan, het vliegtuig in. Lekker filmpje kijken, af en toe dutten, af en toe een praatje maken. Met gemengde gevoelens. Ik ga Oeganda missen. Maar ik heb Oeganda ook in m’n hart gesloten. Net als Rabecca. Het ontroert me nog. We mogen iets betekenen in het leven van dit meisje. En waarschijnlijk vergeet ze mijn bezoek nooit meer.

Maar toch ook weer zin in thuis. Vrouw en kinderen, waar ik van hou. Goed om Oeganda af te sluiten, en goed om weer naar huis te gaan. Om ongeveer half zeven Nederlandse tijd landen we op Schiphol. Afscheid nemen van, en bidden met team 5. De bagage ophalen. En dan de gate uit. Applaus en gejoel! Wat een mensen op Schiphol voor ons, dat voelt bijzonder! We ontvangen de felicitaties van de directeuren van Open Doors en Compassion persoonlijk, met een fles wijn en een rode roos. Respect dat ze hier staan! En De 4e Musketier staat hier ook, we krijgen allemaal een rood vest met als opschrift “Musketier Marathon Uganda 2013″. Schiphol kleurt rood! We dragen hem met trots de rest van de reis!

Nog even haasten naar de trein. Beetje doezelen, beetje kletsen met elkaar. Station Zwolle, waar een delegatie de Zwolse Musketiers staat op te wachten. Gaaf! Ze roepen ons nog allerlei felicitaties en bemoedigingen toe. En even later, een beetje spannend, station Assen! En ja hoor, ook hier gejuich! Ook hier zijn ze trots! De vrouwen en kinderen, familie en vrienden, een heel gezelschap. Andere reizigers kijken glimlachend toe. Marathonlopers uit Oeganda, gaaf!

Dan thuis. Een spandoek, en taart met een 4 erop. Lekker in het zonnetje zitten met de familie, de verhalen, en af en toe even van de wereld met de oogjes dicht. Gisteravond nog in het Afrikaanse leven in Oeganda, nu weer in Assen. Het zal nog wel even duren, voordat we weer echt met beide benen op de grond staan…

Zaterdag. De laatste dag in Oeganda. Met vanmorgen een devotion van Henk Stoorvogel aan het Victoriameer, en met getuigenissen. Het verhaal van Henk gaat over Johannes 21. Na het sterven van Jezus, gingen Petrus, Johannes en andere leerlingen, weer vissen op het meer van Tiberias. Ze gingen vissen, dat is wat ze vroeger ook deden. Ze pakten hun oude leven weer op. Terug naar het oude patroon.

En dan voor ons de oproep: wat ga jij doen na deze reis? Na deze ervaring in Oeganda? Je hebt veel meegemaakt en veel gezien hier. Ga jij je oude leventje weer oppakken? Of maak je andere keuzes? Keuzes waarvan je weet dat je ze moet maken? En tijdens het gebed en de oproep gaat het grootste deel van de mannen staan, en maakt een keuze. Prachtig.

En dan een paar getuigenissen. Sommige gewoon mooi, en bij sommige moet ik een traantje wegpinken. Iemand die 500 kg lichter naar huis gaat. Iemand die liep voor z’n overleden dochter… zeer heftig…

Uiteraard hebben we af en toe ook tijd om te lachen. Op het Victoriameer zijn wat mannen aan het vissen in een bootje. En met de verwijzing naar de vissers Petrus en Johannes, wijst Henk ook even naar dit bootje, of wij ook blijven vissen. En dan roept iemand: “loop even naar dat bootje toe, Henk!”.

Ook nog tijd voor een klein feestje, met taart van Compassion en Open Doors. Dan afsluiten met teamtijd. In ons team van 16 man zijn mooie dingen gebeurd en bijzondere dingen gedeeld. We hebben geleerd van elkaar, we hebben elkaar bemoedigd, voor elkaar gebeden, en vandaag sluiten we af met Gods zegen voor iedereen persoonlijk. Een pracht organisatie, De 4e Musketier, die dergelijke onderdelen in het programma opneemt.

Uiteindelijk hebben we nog even de tijd om te gaan zwemmen. En om bij het zwembad te genieten van m’n eerste koele biertje. Even vieren dat we de marathon gehaald hebben, en een stukje afsluiten. Lekker. En dan, inpakken, en klaarmaken voor de reis naar huis.

We nemen afscheid van Lira. We stappen in de bus en reizen weer af naar het zuiden, naar Kampala. We nemen een beetje weemoedig afscheid van dit deel van het land.

We stoppen onderweg in het Murchison Falls National Park, onderdeel van het Kabarega National Park, voor een lunch en een korte safari. Ja, daar hebben we nu nog even tijd voor. We lunchen in een prachtig hotel, aan de Nijl, met een werkelijk fantastisch panorama uitzicht over de Nijl. Ook de nijlpaarden houden ons voor het hotel gezelschap.

Daarna met de bussen het park in. Helaas is het niet het beste moment van de dag, zo na de middag. Maar we zien nog wel wat wild, zoals wrattenzwijnen, wat herten en waterbuffels. Na wat gedraai en gekeer op het pad met de bussen, zien we uiteindelijk nog een kudde giraffes. Het is een fantastisch gezicht om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. Uiteindelijk nog de moeite waard.

En dan weer verder naar Kampala. Wat weer een drukte en hectiek onderweg. Hier geldt het recht van de sterkste, de grootste. En ergens werkt die regel ook goed. Onze medium bus wordt bijvoorbeeld al toeterend voorbij gereden door een touringcar. Met een griezelig tempo! En achterop de bus staat met grote letters, Safety First! Ja, ja.

Dan Kampala in de spits. Het is steeds meer genieten, zo in de bus. De motor- en fietstaxi’s om ons heen, de drukte aan de kant van de weg, heerlijk. Bij de een kun je je telefoon opladen (lang niet iedereen heeft elektriciteit thuis), veel kappers vanavond, kleding, schoenen, gewoon alles is te koop aan de kant van de weg. En laat in de avond komen we aan in het Speke resort, waar we nog wat eten, en dan naar bed.

Na de marathon was het feest in Adwari. Met meer dan duizend mensen; de hele omgeving leek wel toegestroomd. En uiteraard met toespraken en de nodige felicitaties. Henk Stoorvogel kon vanwege de actie van De 4e Musketier een tractor aan pastor Joseph aanbieden. Pastor Joseph had vorig jaar al geloof voor een tractor, en hij wist dat hij een tractor zou krijgen. Hij wist alleen niet wanneer. Maar hij was samen met een aantal mensen uit de gemeente wel alvast een cursus gaan volgen op een John Deere tractor. Wat een groot geloof! En ondertussen mochten wij van dichtbij meemaken, hoe de tractor dan dit jaar kwam! De pastor heeft de tractor nodig, om zijn groot stuk land te kunnen bewerken. Zo kunnen de weduwen uit zijn gemeente allemaal een stukje land in gebruik krijgen, om in hun levensonderhoud te voorzien. Een prachtig verhaal, lees de rest van het verhaal op de website van De 4e Musketier (hier klikken).

Maar ondertussen waren we vermoeid na het vroege opstaan, de 42.2 km hardlopen, en van de warmte. We hingen wat rond in de schaduw. Even staan, even hangen, even zitten, alles voelde moe. En wilden eigenlijk wel naar het hotel, douchen en rust. Na de toespraken, liederen en dansjes barstte het feest echt los. Een enorme maaltijd voor meer dan duizend mensen! Het werd toch nog een gezellige boel. De musketiers mochten als eerste aan de maaltijd. Maar wij aten nauwelijks, geen zin, te warm, nog vol van de sportdrank en het stapelen van eten. Een enkeling nam wat fruit of een beetje eten. Achteraf bleken de mensen ter plaatse hoogst verbaasd dat de blanken zo weinig aten. En het bleef nog lang feest in Adwari, omdat er eindelijk feest gevierd kon worden. Het hele verhaal van het wonder van Adwari, Adwari staat ook op de website van De 4e Musketier (hier klikken).

Om een uur of half vier dan toch de bus in, naar het hotel. Het was een fantastische dag, waarmee ik zeer tevreden een hoofdstuk van m’n leven kon afsluiten. De mooie, sportieve uitdaging was afgerond en gehaald, het lopen voor gerechtigheid was - wat dit betreft - geslaagd, samen met de 13.000 euro die ik aan sponsorgeld heb opgehaald, en ik heb werkelijk Afrika meegemaakt.

Vandaag is het dan zover. Donderdag 30 mei 2013. De Musketier Marathon Oeganda 2013, waar we een jaar lang voor getraind hebben. In mijn geval 149 trainingen en ongeveer 1.350 km. Vandaag om 03:00 uur ontbijt om een stuk of wat boterhammen naar binnen te werken. En een liter sportdrank, tssss. Iedereen loopt al in z’n loopoutfit. Dan de bus in naar Adwari. In de bus langzaam nog een halve liter sportdrank weg werken.

Aankomst Adwari 05:30 uur. In de vroegte worden we ontvangen met het bekende enthousiasme. Iedereen zoekt nerveus in het donker naar een plek voor een sanitaire stop. En dan naar de start. Henk Stoorvogel houdt een korte overdenking over lopen zonder moe te worden, en rennen zonder uitgeput te raken. Als op de vleugels van een arend! Voor de Koning! En met de start van de marathon zijn we officieel musketiers geworden.

En dan het ochtendgloren. Start om 06:06 uur, en daar gaan we! Het is relatief koel, dat wil zeggen een graad of 18, 20. Koel is ook maar betrekkelijk, bij deze temperatuur konden we nauwelijks trainen in Nederland. We lopen! Eindelijk! Over een gravelweg. En langzaam komt de zon op boven Oeganda, ontroerend mooi. Een bijzonder moment.

Na 6 km een zandpad op. Prachtig. Ik loop op hartslag 160. We lopen twee achtjes met als centrum telkens start-finish. Heerlijk eerste rondje. Op de helft weer over start-finish. De halve marathon lopers zijn dan al klaar. Lekker vroeg. Dan de tweede ronde. De temperatuur gaat omhoog. Rond 25, 26 km gaat de maag opspelen. Bah. Teveel gegeten vanmorgen. Maar rustig doorlopen. En bij de waterposten de tijd nemen voor sportdrank, even afsponsen met fris water, en een flesje water.

Onderweg enthousiast publiek. Ergens opeens voetstappen achter mij. Een jochie loopt met me mee. “He mister, how are you?” klinkt er al lachend uit zijn mond. Geweldig, en even doorgebabbeld. Ik nodig hem uit voor het feest in Adwari, maar even later haakt hij af. Langs de route meer kleine kinderen die je een handje willen geven en even met je mee willen lopen. Genieten dus. Het wordt warmer. Lopen wordt zwaarder, hartslag gaat omhoog. Nog een keer over start-finish, en de laatste lus van 8 km in. Goed in te delen, 2 km rechtdoor, 4 km zandpad, en dan in een rechte lijn 2 km naar de finish. Die indeling is belangrijk in m’n hoofd. Het lopen gaat, geen last van pijntjes, maar de hitte maakt het zwaar.

En dan: zomaar de finish. Gehaald! De 42.2 km, de marathon, een afstand die mij vroeger alleen geschikt leek voor de ultieme hardloper, uitgelopen! Yes! Ik krijg een medaille omgehangen door Klaas Oudman, kijk nog wat onwerkelijk in het rond naar de honderden mensen hier, en ga aan de koele cola. Lekker! Ik kom weer wat bij, nog maar een colaatje, en een zak zoute chips.

Het was gaaf, voor mijn gevoel heb ik de hele marathon gelopen met een grote smile. Elke training, elke stap was uiteindelijk de moeite waard voor dit feest. Voor mij ook stappen voor gerechtigheid, met later als motivatie ook het lopen voor Rabecca.

Woensdag 29 mei 2013. De dag voor de Musketier Marathon Oeganda 2013. Even wennen. Een aantal heftige programma onderdelen is nu achter de rug. De marathon, die iets naar de achtergrond is geschoven, wordt weer realiteit. Na het ontbijt krijgen we voorlichting van Klaas Oudman over de marathon. De route, de verzamelpunten, de drinkposten, het afval, toilet onderweg, noodnummers, noem maar op. En het advies om veel te “stapelen”, dus veel eten vandaag en morgenvroeg voor vertrek. En het advies om morgenvroeg 1.5 liter sportdrank naar binnen te werken. Op de drinkposten wordt gezorgd voor bekertjes sportdrank (met de nodige zouten en mineralen), voor flesjes water, en voor sponsen in koel water. Lekker.

Onze eigen arts Jan ter Maaten geeft een voorlichting over de gezondheid, het lopen in de hitte, hitte-uitputting en hitte-beroerte, en dergelijke. De boodschap van deze morgen is ook: loop niet voor een tijd bij een temperatuur van 30 graden, maar geniet van je lopen. Geniet van de omgeving, en geniet van het publiek. De marathon begint op die manier toch weer te kriebelen, als iets dat je af wilt ronden… Als verrassing krijgen we nog ons eigen wedstrijdnummer met je naam. Gaaf!

Daarna een devotion van Tiemen Westerduin over God en gerechtigheid. Tiemen neemt ons mee door de Bijbel, over recht doen in de ogen van God. Een bewogen en mooie spreker, die Tiemen. In de eerdere voorbereiding op de Compassion bezoeken heeft hij ook de nuchtere kant van de bezoeken neergezet. Hoe gedraag je je, wat vraag je, hoe breng je respect. Door bepaalde zaken duidelijk te benoemen geeft hij je ook een stuk nuchterheid mee.

En armoede raakt zijn hart. Dat zie je. Hij spreekt vanuit zijn hart, en daardoor komt zijn boodschap ook terecht in mijn hart (en niet in mijn hoofd).

In de middag nog een kort trainingsloopje van een kleine 2 km rond het hotel. Lang genoeg. Langs het hek van een grote school, waar tientallen kinderen al joelend met ons mee rennen. Dan op tijd eten, en op tijd naar bed. De wekker staat op 02:30 uur, ontbijt om 03:00 uur.

Vandaag weer op tijd erbij, en als team 5 weer de bus in! Op weg naar Loro waar we een Compassion project bezoeken. Zin in! We worden opgeroepen om zeker te genieten van wat we aantreffen, en om te proberen goede contacten te leggen.

Bij aankomst in Loro zien we de school en de kerk in de verte. Honderden dolenthousiaste kinderen staan al te springen, te juichen en te zwaaien op het grasveld voor de school. Ze rennen met de bus mee. Ge-wel-dig! Ze zijn denk ik net zo gespannen als wij voor deze ontmoeting. Een stuk of 40 van die grote, vreemde, blanke kerels, dat moet toch ook wel vreemd zijn voor de kids. Een warm welkom, zeer ontroerend.

We stappen de bus uit, en lopen omringd door kinderen de kerk in. Ik herken Rabecca echt niet. Allemaal kaalgeschoren koppies, allemaal een schooluniform, hoe moet dat? Een schattig meisje van een jaar of 5, 6 pakt mijn hand en blijft bij me. Dat doet wat met je, en ik wrijf een traantje weg…

Na een welkom en wat andere plichtplegingen zingen de kinderen ons toe. Weer vol vuur en enthousiasme! Ze bedanken ons, voor het mogelijk maken van hun ontwikkeling, steun, en dergelijke. We zien dat het sponsoren van een kindje werkelijk iets uit kan maken. Door een kind te steunen, steun je een gezin, en daardoor een gemeenschap. Prachtig werk wat Compassion doet. En prachtig, dat ze ons de kans geven dit mee te maken. Zo zie je lokaal werkelijk wat ondersteuning doet. Uiteraard zijn daar betaalde Compassion medewerkers voor nodig. Maar de medewerkers waar wij kennis mee maken zijn vaak ex-sponsorkinderen, en daardoor doen ze hun werk vol overgave!

En eindelijk worden we aan de sponsorkinderen voorgesteld. Ik zie Rabecca, en herken haar nu ook wel. Maar wat is ze verlegen. Ik heb wat foto’s van thuis mee, en een kopie van de brief die ze ons gestuurd heeft. Die herkent ze wel. Praten valt niet mee. De tolk doet zijn best. We spreken wat over vader, moeder, broertjes en zusjes, en over wat ze graag doet. Omdat ook de “huisbezoeken” er aan komen, geef ik haar een rugtasje met cadeautjes. Uiteraard vertel ik haar dat we later nog weer even praten. Het andere meisje is tijdens ons gesprekje helaas verdwenen.

Tijdens een huisbezoek maken we kennis met een gezinssituatie. Vader ziek na een operatie, moeder werkt op het land, de oudste dochter is weg met achterlating van twee kleine kinderen. En wat leven ze eenvoudig. Twee lemen hutjes, koken op houtskool op een paar stenen. En ze leven ook van de opbrengst van het land en het weinige geld wat daarmee verdiend wordt.

Op de terugweg naar het project nog een ander schooltje bezocht. Ook hier dolenthousiaste kinderen, vriendelijke leerkrachten, en zomaar een school op stelten met gillende kinderen, omdat Wiebren tikkertje wil doen. Heerlijk.

Terug op het project ontmoet ik Rabecca weer. Ze herkent me niet direct, maar na even zwaaien krijg ik toch een brede grijns terug. Een mooi meisje. Ik ben dankbaar dat we dit mogen doen. En dan praat ik nog even met Rabecca. Er komt iemand op ons af, om te vertellen dat haar moeder er is! Geweldig om ook die te ontmoeten! We praten weer even door over de situatie, ik kan haar nog wat spulletjes geven, en we nemen afscheid. We bidden kort voor elkaar, we lachen en schudden handen, en nemen afscheid. Een onvergetelijke dag! Een sponsormeisje van de foto is opeens werkelijkheid geworden, en in m’n hart gesloten.

Vandaag op tijd een devotion van Henk Stoorvogel. Over de storm op het meer. En Jezus sliep rustig in de boot. De leerlingen die bij Hem waren, maakten Hem wakker. En de stelling in de preek: maak jij Jezus wakker? Maak ik Hem wakker voor mijn vrouw, mijn kinderen, mijn kerk, noem maar op? Blijf ik hardnekkig Jezus aanroepen?

Pastor Joseph in Adwari is zo’n geloofsheld die Jezus bleef aanroepen. Door het oorlogsgeweld heen hield hij stand. Waar hem soms de kogels om de oren vlogen, overleefde hij, en ging hij door. Hij stichtte kerken, zes kerken ondertussen. En met deze grote man gaan we vandaag kennis maken in Adwari. Adwari, waar we ook de marathon gaan lopen als symbool van hoop.

We reizen met de bus naar Adwari. Daar aangekomen worden we bijzonder enthousiast ontvangen. En we maken kennis met pastor Joseph. Een man, die iedere dag iemand tot de Heer wil brengen. Een echte geloofsheld. Indrukwekkend. Ook draagt hij zorg voor het lokale Compassion project met meer dan 300 kinderen. Iets meer over pastor Joseph en zijn dromen voor een tractor kun je lezen op de website van De Vierde Musketier.

Daarna luisteren we naar de getuigenissen van drie ex-kindsoldaten. Zwaar. Heftig. Bijna te bizar om waar te zijn. Deze kinderen, die allereerst slachtoffer zijn, zijn ook daders. Ze werden op jonge leeftijd ontvoerd door het rebellenleger van Joseph Kony. Daarna werden ze gedwongen om deel te nemen aan moordpartijen. Slachtpartijen. Op die manier maken ze door hun daden deel uit van het leger, en menen ze dat er geen weg terug meer is. Geen weg terug naar huis, want ze zijn immers een moordenaar en de vijand geworden. Vanuit Zuid-Soedan viel Kony Noord-Oeganda binnen. Het rebellenleger brandt dorpen plat, vermoordt mensen en ontvoert kinderen vanaf zes jaar. Deze vergeten oorlog heeft minstens 20 jaar geduurd en heeft het leven gekost aan minstens 100.000 mensen. Sinds de “vrede” in 2006 worden de kindsoldaten wel weer opgenomen in de gemeenschap, maar uiteraard met de nodige trauma’s.

Vervolgens gaan we bidden met, en voor de ex-kindsoldaten. De 120 mannen vormen een biddende kring rond deze mensen. Indrukwekkend. Ook de dorpsgemeenschap bidt mee, en we zegenen hen.

Dan de eerste kennismaking met de route. De focus voor de motivatie is weer duidelijk, ook vanwege de aangehoorde verhalen. Prachtige route, prachtig gebied, en we genieten ook volop van Oeganda.

Na de terugkeer in het hotel en het diner, vanavond devotion nummer 5. Nu over vergeving en verzoening. Met een indringende boodschap van Theo van den Heuvel, die weer het nodige los maakt in mannen. We zijn nog maar een paar dagen in Oeganda, maar door de intensieve dagen en door de belevenissen lijkt het al veel langer.

Wakker worden, om 06.30 uur ontbijt, koffers weer op de vrachtwagen, lunchpakket mee en de bus in! Op reis naar Lira, naar het noorden. En weer met verwondering over de taferelen onderweg, en de afwisseling in het landschap. Op dit moment na de regentijd is Oeganda een groen land. Koeien op de weg. En weer veel handeltjes aan de kant van de weg. De lemen hutjes worden steeds talrijker.

Rond het middaguur passeren we de Nijl. Een daverende, prachtige rivier hier. Maar de brug over de Nijl markeert ook een ander punt, namelijk de scheiding in het land. In het noorden kon het rebellenleger van Kony huishouden met zijn absurd geweld, de macht van het regeringsleger in het zuiden hield op bij de brug. Een historische grens dus.

We stappen hier uit bij de Nijl, en dalen af naar de rivier. Onder aan de watervallen. Wat een prachtige wereld! We genieten volop met elkaar. Jan Stoorvogel geeft een devotion. Bruist jouw hart zoals deze waterval? En laat jij stromen van het levende water zien? We zoeken even de stilte.

Daarna worden de eerste nijlpaarden gespot. En bavianen. Vervolgens reizen we door naar Lira, waar we in twee hotels verblijven. In het hotel maken we kennis met de plaatselijke politiechefs. Belangrijke mensen met de nodige titels. Dat gaat in Oeganda anders dan bij ons. Zonder deze mensen wordt er geen marathon gelopen. Maar ze garanderen onze veiligheid. En inderdaad zijn er veel bewapende mensen om ons heen af en toe. Tot pick-ups vol met stoere mannen met geweer, of af en toe een soldaat in de bus, en natuurlijk de bewaking van het hotel.

Op onze eigen hotelkamers aangekomen, ontsnapt er hier en daar een zucht van verlichting. Met name op het gezicht van onze teamleider is de ontspanning af te lezen, en de angstige uitdrukking verzacht in een brede grijns. De bedden, die volgens de verhalen erg smal zouden zijn, blijken erg royaal. Dat geeft iets meer ruimte onder de klamboe, in plaats van op commando samen omdraaien…

Wakker worden in een fantastische omgeving, Oeganda bij daglicht. Je verwonderen over de omgeving, bomen, vogels, het Victoriameer, noem maar op.

Ontbijt, en dan om 09.00 uur melden voor de eerste devotion. In sportkleding. De devotion raakt gelijk je hart. Geweldig. Vervolgens worden de (plaatselijke) medewerkers voorgesteld. We hebben er zin in om met elkaar op te trekken! En dan de eerste training. Nog niet gewend aan de hitte, rennen we in de zon een paar rondjes op het terrein van het hotel. Met een paar klimmetjes. Mijn hartslagmeter giert gelijk in het rood. En mijn hoofd ook. Zo! Deze uitdaging ligt er.

Vervolgens snel douchen, lunchpakket pakken, en de bus in, verder uitzweten. De dozen vol halve liter waterflesjes staan al klaar in de bus. Dan naar Kampala. Wat een drukte! Na een uur de hoofdweg af, de wijk in, een wijkje in, en al hobbelend en schuddend naar een kerk. Onze vaste chauffeur van bus 5 rijdt de bus keurig door de hectiek, door de kuilen, over de hobbels, naar de kerk.

In de kerk een eerste introductie van het werk in de wijk. En dan op huisbezoek; met Sandra uit het Compassion project mee naar huis, met een tolk. Spannend! Na even lopen, over het rode gravel, door smalle straatjes, naar een betonnen huisje van ongeveer 3.5 bij 3.5 meter. We zijn van harte welkom! Met vijf gasten vullen we ongeveer de hele ruimte. De vader van Sandra is overleden, en de moeder zorgt voor Sandra, en haar broertje en zusje. Respect! Het huisje kost aan huur meer dan ze met haar dagelijkse baan verdiend. Dus moet er hard (bij)gewerkt worden. We laten haar achter met een diep respect voor wat ze doet, en bedanken haar voor wat wij mochten leren. We bidden voor haar, en zij voor ons.

Dan weer naar de kerk terug. En een opdracht doen met een paar Oegandese mannen, en met de mannen napraten. De ouderen vinden dat het beter gaat in Oeganda. In Kampala hebben ze niet zo veel geleden onder het geweld in het noorden. Er is nu meer werk. Maar ze werken bijna allemaal buiten hun normale werk om. Of in de tuin, of met handenarbeid. En de mobiele telefoon komt er meer in. Deels uit noodzaak; als taxichauffeur heb je dat nodig om klanten te krijgen. En taxi’s rijden hier veel. Veel, heel veel busjes. Maar ook motoren, brommers en fietsen zijn taxi’s. Overal is wel ergens een soort van vervoer te vinden. We bidden voor elkaar in onze rollen als man, als vader, en dergelijke. Een geweldige ervaring als broers en kinderen van dezelfde Hemelse Vader.

Dan afscheid nemen en terug naar het hotel. Met ’s avonds weer een devotion en een welkom door de directeur van Compassion Oeganda. Vanuit ons project hebben maar liefst 500 kinderen een sponsor gevonden, en ook een aantal studenten. Geweldig, een hele mooie afsluiting van de dag.

Na een jaar van voorbereidingen komt het vertrek dichtbij. Wat altijd in de verre toekomst lag, wordt opeens werkelijkheid.

Cadeautjes gekocht voor ons sponsormeisje Rabecca, voor haar vader en moeder en de rest van het gezin. Wel afwegen, wat neem je mee? Speelgoed, leuk, of praktische dingetjes? Uiteindelijk maar een mix van alles gekocht. Het informatieboekje van onze Oeganda reis valt op de mat. Strak georganiseerd, strak programma, ziet er prachtig uit!

En mijn focus verschuift… In de voorbereidingen is het hardlopen belangrijk. Ga ik de marathon, de 42.2 km, halen? Uiteraard gaat het wel om hardlopen met een doel, maar toch ligt er een focus op het hardlopen en de afstanden. Het sponsorgeld was ook een avontuur, maar daar lag voor mij niet de grootste uitdaging. En langzamerhand verschuift de focus van het hardlopen naar de beleving. Ontmoeting met ons sponsormeisje, bezoek aan een sloppenwijk van Kampala, getuigenissen van kindsoldaten, en de andere Oeganda ervaringen. Daar gaan de verwachtingen meer naar uit.

Vrijdag 24 mei 2013: vertrekdag! Naar Schiphol, en naar het meetingpoint met de Musketiers! Prachtig. Vliegtuig in, en ik heb geluk met een plek in de comfort klasse. Tussenstop in Kigali in Rwanda. Mijn stoel was vergeven aan een andere dame, dus voor mij een upgrade naar de Business Class. Lekker luxe, wat een ruimte, en een glaasje champagne. Na een uurtje landen op Entebbe, Oeganda.

Buiten het vliegveld staan de busjes klaar. Een medium busje voor een man of 20, in je eigen bus 5 voor team 5. Koffers op de vrachtwagen. En de eerste kennismaking met Kampala in het donker. Wat een drukte langs de weg! Mensen, fietsen, motoren, winkeltjes en handeltjes, honderden achter elkaar. Vlees hangt aan de kant van de weg, de kippen staan op het dak, noem maar op.

Dan de aankomst en diner in een prachtig resort aan het Victoriameer. Heerlijk gegeten en geslapen.

Een eerste bericht: de marathon, de 42 kilometer en 195 meter, gehaald!

Ik heb voor de marathon veel getraind. Maar naarmate de reis naar Oeganda dichterbij kwam, verschoof voor mij de focus meer naar de andere onderdelen van de reis. Een bezoek aan de sloppenwijken in Kampala, luisteren naar de getuigenissen van de oorlogsslachtoffers annex daders, en uiteraard een bezoek aan ons sponsormeisje. En uiteindelijk was de ontmoeting met Rabecca het hoogtepunt van de reis…

Ik zal de belevingen later nog proberen uit te werken, maar het was een bijzondere en intensieve tijd.

Van de belevenissen is een mooie blog bijgehouden door de organisatie op de website van de 4e musketier, zie www.de4emusketier.nl/marathon/blog.

Yes! Hij zit er op, de langste training en afstand, de 35 km gehaald! De afgelopen week eerst een training overgeslagen vanwege wat verkoudheid. Maar zaterdagmorgen moest het gebeuren. Vrijdagavond flink eten. Om half tien nog een bak magere kwark met muesli naar binnen werken.

En toen, de wekker gezet op 6 uur. Twee broodjes gegeten, een liter sportdrank mee, vijf stuks gel en twee mueslirepen. Tegen zeven uur vertrek vanaf Assen, rond de Baggelhuizerplas, richting de TT-baan, en langs de baan naar Laaghalerveen. Mijn voornemen was, om óf 4 uur te lopen, óf 35 km. Maar wel op een “duurlooptempo” op circa 9 km per uur met bijbehorende hartslag. Altijd even spannend het eerste uur om te merken hoe dat gaat. En het ging prima! Hartslag bleef rond de 155, en het tempo boven de 9.

Van Laaghalerveen het Hijkerveld op. Af en toe eten en drinken. En rustig doorlopen op het Hijkerveld tussen de Schoonebeeker heideschapen en de Schotse hooglanders. Mooi! Even later twee reeën onderweg. Dan richting Oranje, langs het Oranjekanaal, en op 18 km weer naar het noorden via de Boerenlaan. Altijd gele kwikstaart te zien daar.

Ik loop wel lekker. Hartslag gaat iets omhoog, maar tempo blijft er redelijk in. Het bos uit. Op km 25 eventjes wandelen, de eerste wandeling, voor een mueslireep. Wel altijd wat gedoe dat eten. De gel plakt, af en toe je neus leegmaken, weer een slok water, je zweet afvegen, het leidt af van het lopen. Maar het hoort erbij. Daarna weer concentreren op soepel en rechtop lopen. En verder richting Assen.

Op km 30 weer bij de Baggelhuizerplas. Ik besluit een extra rondje rond de plas te lopen van 3 km. Even bewust kiezen! Het huis lokt, de benen worden moe, bovenbenen gaat iets branden. De laatste gel met cafeïne naar binnen werken. En dan door de 31.5 km, mij vorige lange afstand. Alles wat ik nu loop is meer! Een hoera stemming, ook wel een beetje emotioneel. Ik ben er klaar voor! Echt gehaald! Nog even een stukje wandelen om een heuveltje op te lopen, de weg over, de wijk in, naar huis! Gelopen 35.09 km in 3:55, gemiddelde snelheid 8.93. Tevreden! Even iets eten en drinken, en dan in bad.

Toch bijzonder. Op 17 juni 2012 de eerste stapjes gezet. Twee minuten hardlopen, daarna een minuut wandelen, en dat vier keer. En langzaam de tijden en afstanden opbouwen. Om zo een marathon te lopen binnen een jaar. Ik ben op dit moment 141 trainingen en 1.300 km verder. En nu is het dan bijna zover…

Tweet

Nog een paar weken, dan zitten we in Oeganda. We vertrekken vrijdag 24 mei. Op het programma staan teamtijd, een huisbezoek bij Oegandese mannen, herdenking van het oorlogsgeweld in Noord Oeganda, een Compassiondag met bezoek aan ons sponsormeisje, en dergelijke. Een best intensief programma dus. En uiteraard de Musketier Marathon op donderdag 30 mei. En een paar voorbereidende trainingen om te wennen aan de omstandigheden.

Ter voorbereiding moet ik nog een aantal boodschappen doen. Dollars kopen, spullen van de apotheek, sportvoeding, en presentjes voor de bezoeken daar. Voor de presentjes moet ik nog even een goede afweging maken.

En uiteraard de hardlooptrainingen. Nog twee weken redelijk trainen, vier keer per week. Voor komend weekend staat nog een 30+ km afstand op het programma. In de week daarna nog redelijke afstanden, en dan rustig afbouwen. Wel blijven lopen, maar de afstanden iets inkorten. Om zo voldoende hersteld en uitgerust uiteindelijk de grote uitdaging aan te gaan!

Ik wil de website ook graag gebruiken om mijn vorderingen voor de Musketier Marathon 2013 bij te houden, zowel in het lopen, de sponsoring en andere belevenissen.

De marathon wordt in Oeganda gelopen op donderdag 30 mei 2013. En ik loop mee, dat is de sportieve uitdaging die ik aan ben gegaan. Daarbij maak ik deel uit van een groep van circa 120 mannen die deze topprestatie gaat leveren. Het is de bedoeling dat iedere loper zich individueel voor € 10.000,00 laat sponsoren om zo een geweldig totaalbedrag bij elkaar te verdienen, voor moeders, kinderen, studenten en vervolgde christenen. Meer informatie vind je op de pagina Marathon (klik hier).

Hieronder vind je mijn ervaringen, de laatste het eerst.

Ook de sponsordoelen moeten worden gehaald, dat is 10.000 euro door iedere loper. We hebben als Team Assen een paar dingen samen georganiseerd/gedeeld, onder andere recent sponsorlopen op de basisschool De Cirkel in Assen (school van Wilfred), Het Krijt in Assen-Kloosterveen (school van Joost) en De Eskampen (school van Arjan).

Inmiddels is de opbrengst van De Cirkel bekend, die was maar liefst 6.142 euro. Een fantastisch bedrag. Dat brengt de tellerstand van Team Assen op zo’n 55.000 euro, geweldig!

Toch fantastisch om de merken dat deze voorbereidingen op de marathon gezegend worden! En uiteraard daarmee de echte doelen, zoals het lopen voor gerechtigheid.

De afstanden worden steeds groter. Na de 26 km een 29 km gelopen op zaterdag 30 maart. Dat ging wel redelijk. Voldoende eten mee, dat is 3 gelletjes en 2 mueslirepen. Onderweg een niet-luisterende grote herder tegengekomen. Hij vloog het erf af, ondanks een roepende bazin. Niet fijn, maar het ging goed. Dat is ook een hardlopersklacht, loslopende honden.

En op het einde in de laatste kilometer een pijnlijke rechterkuit. Uit het niets. Omdat ik door kon lopen, toch het laatste eind naar huis gedribbeld. Het leek op een zweepslag (scheurtje), ook omdat er een lichte bloeduitstorting te zien was. Omdat het daarna een iets pijnlijke en harde plek bleef, ben ik er ook maar mee naar de sportmasseur gegaan. Die heeft het ingetaped, en ik mocht er mee door lopen. Het viel mee, gelukkig maar. Maar wel even een weekje rustig aan gedaan, en de nodige rek- en strekoefeningen afgewerkt.

Daarna de door-de-weekse 6, 11, 8, 13, 14 en zo weer opgepakt. Met als doel de volgende afstand, de 32 km. En die heb ik inmiddels ook gelopen! Wat een afstand. Dan ben je gewoon al hardlopend uren onderweg. Heel af en toe een wandelingetje om even een mueslireep te eten, die vrij droog zijn. Ook weer genoeg gels en mueslirepen mee, maar te weinig water deze keer. De temperatuur begon ’s morgens op 2 graden, en 3 uur later was het 11 graden, met vrij veel zon. Dus op km 25 maar een shirt uitgetrokken, ik had het te warm. En pittig, de laatste kilometers. Het eten gaat dan niet goed, niet lekker meer. En dan is het heerlijk om te finishen en thuis te komen na zo’n afstand. Yes, toch maar weer gehaald!

Tijdens het douchen merkte ik een schaafwondje op m’n been. Schuurplek door schurende kleding. Tsja, dat zijn van die dingen die je opeens gaat merken op de lange afstanden. En 31.58 km lopen is toch al iets van 31.580 stappen.

De week 39 was een iets rustiger week, met door de week een 5, een 11 en een 6 km. Op zaterdag de 17 km. Goed. Nog wel een beetje de “snelle” (dat is natuurlijk een relatief begrip, maar sneller voor mijn doen) halve marathon van de eerdere zaterdag in de benen.

Week 40. In de week een 5 en een 11 gelopen, de 6 km overgeslagen. Overgeslagen, ook omdat we donderdag in Zwolle bij de GGD zaten om de injecties voor Oeganda te halen. Drie stuks, tegen allerlei enge ziektes. De bovenarm was daarna iets gevoelig en stijf. Verder nog geen last van de injecties gehad, maar dat kan ook nog komen na een dag of 5.

De week als aanloop voor de 26 km op zaterdag. Vanwege de temperatuur rond het vriespunt, en de harde oostenwind (6), heb ik maar een route gekozen die voor een groot deel door bos loopt. Rond het Aekingerzand, ook wel de Aekinger duinen genoemd. Prachtig stuk, twee rondes gelopen. Lekker gelopen, zie ook RunKeeper. Een paar open stukken, één stuk tegen de wind in, maar ook een stukje met veel stuivend zand. Niet zo snel, de 26 km in 3 uur, da’s nog geen 9 km per uur. Maar met dit tempo was het goed vol te houden, rekening houdend met de kou (voor het eerst twee lange broeken aan), en de duintjes. Volgens RunKeeper zaten er nog 178 hoogtemeters in de route, en dat klimmen komt wat extra op de benen aan (als globaal voorbeeld: bij een helling van 1 op 10 zijn dat toch 1.780 meters de berg op). Kleine, korte passen omhoog, iets harder naar beneden. Onderweg wat gelletjes gebruikt en een evergreen.

Het is altijd even spannend van te voren. Waar ga ik lopen, wat ga ik lopen, loop ik een eind weg. En natuurlijk altijd benieuwd hoe het gaat. Hartslag, benen, knieën, noem maar op. Voel je een pijntje? Niet focussen op dat soort dingen helpt in ieder geval. En dan even iets anders doen is ook prima. Door de knieën, of de knieën hoog optrekken, of iets sneller/anders lopen, het helpt allemaal om even de spieren anders te gebruiken.

Maar de 26 km ging prima. En het was m’n 118e loopsessie, en daarin door de 1.000 km gelopen. Gaaf dat alles goed gaat, God dank!

Mijn hardloopweek 38 was weer prima! Volgens schema door de week een 5 km, daarna een 10 km en op vrijdagmorgen weer een 5 km. Op de zaterdag opnieuw een lange duurloop, opnieuw 21 km gelopen. Heerlijk dat dit lukt, en gewoon goed gaat! En de 21 km iets sneller gelopen dan vorige week, nu in 2 uur en 12 minuten en een pace van 6:18. Dat scheelt een paar minuten met vorige week zaterdag.

Zoals ook al in het vorige bericht geschreven, dat sneller lopen kost meer energie en vraagt meer van je lichaam. Ik wil je een paar mooie tips van Theo S, mede hardloper voor Oeganda, niet onthouden. Dat zijn bijvoorbeeld:

• Schema’s zijn gemaakt om je overmoed in te dammen
• Minder en langzamer lopen mag wel. Meer of harder mag dus nooit!!
• Langzaam lopen is erg lastig maar voor je lange duurlopen essentieel. Je moet het wel leren. Leer je het zelf niet dan zal je lichaam het je wel leren.
• De lange duurloop is bedoelt om duurvermogen op te bouwen. Wie deze trainingen te hard loopt bouwt geen duurvermogen op maar sloopt zijn lichaam.
• Op je gevoel lopen is levensgevaarlijk voor blessures. Niet doen dus. Trainen met een hartslagmeter is daarom de ideale manier om vanaf het begin veilig hard te lopen.

Let wel dat het hier specifiek gaat om duurlopen. En dit is ook de wijsheid van Theo, die tientallen marathons heeft gelopen, maar die geen snelle loper is. Een andere mede hardloper voor Oeganda is Klaas O. Hij loopt (veel) sneller, en zijn trainingen en leefpatroon zijn daar veel meer op afgestemd. Beide lopers lijken wel een beetje op uitersten.

Maar het is vooral belangrijk dat je leert luisteren naar je eigen lichaam, en je trainingen annex schema’s zorgvuldig kiest. Informatie tot je nemen is goed. Omdat ik wel een makkelijke lezer ben, ga ik graag naar de bibliotheek om boeken te halen. Met allerlei tips. Leuk en leerzaam, maar ook hiervoor geldt dat iedereen een eigen verhaal heeft.

Lopen volgens een persoonlijk schema is goed, en verstandig. En de opbouw mag niet te hard gaan. Want juist bij die te lange, of te snelle loop, ben je gevoelig voor een blessure!